منابع انسانی سازمان ها متناسب با تغییرات شرایط محیط درون و برون سازمان، به ویژه تغییرات راهبردی سازمان، نیاز به

آماده سازی دارد. آموزش در این خصوص می تواند بهره وری سازمان را افزایش دهد. بسیاری از صاحب نظران و اندیشمندان

بر این باورند که از جمله شاخص های ارزیابی بهره وری مدیریت سازمان در قرن جدید، بازگشت سرمایه است. مدیران کاردان

کاملا از امر مطلع هستند که این شاخص مرهون عامل حیاتی تری به نام کارآمدی افراد است. به عبارت دیگر بازگشت سرمایه در

زمان مورد نظر از بعد کمی و کیفی به کارآمدی افراد بستگی دارد. یکی از صاحب نظران بهره وری سازمان ها را حاصل ضرب

دو عامل انگیزش و شایستگی گروه های کاری می داند.

مدیر خواه برای سود یا بهره وری بیشتر سازمان تلاش کند یا کارآمدی و عملکرد بهتر کارکنان، باید پیوسته مراقب انگیزش و

شایستگی افراد و گروه های کاری باشد. به تعبیری نیمی از وظیفه مدیر، جستجوی همیشگی راه های افزایش سطح شایستگی

کارکنان است.

باید متذکر شد که شایستگی افراد و گروه های کاری به توان مدیران در انگیزش کارکنان بستگی دارد. از این روی، آمادگی فرد

برای انجام دادن کار یا توان او را می توان افزایش داد. این افزایش کاهش نخواهد یافت، مگر اینکه در زمینه خاص توان کاری او

پیشرفته هایی حاصل شود که در آن صورت باید دانش او را نیز به روز کرد. ولی همواره نمی توان مطمئن بود که آمادگی روانی

یا تمایل افراد و گروه های کاری در سطح بالایی است. هر لحظه امکان دارد که یک عامل محیطی با جذابیت بیشتر، تمایل فرد یا

گروه را به خود جلب کند و در نتیجه از علاقه فرد یا گروه به یک کار معین بکاهد.

این نکته قابل اهمیت است که حتی اگر هیچ عامل جذاب محیطی وجود نداشته باشد باز هم علایق و نیازهای فرد در طول زمان

دست خوش تغییر و دگرگونی خواهد شد. باید به این نکته توجه کرد که نیاز فرد در ابتدای استخدام، با نیاز او پس از چند سال،

برابر نخواهد بود، در آغاز کار نیازهای اساسی و ایمنی و تامین فرد شدید است، ولی به تدریج نیازهای دگری در وی قوت می

گیرد. از این رو مدیریت سازمان، در هر مقطع زمانی باید پاسخگوی نیازهای فرد در آن مقطع باشد تا بتواند از حداکتر توانایی

های افراد برای کسب اهداف سازمانی بهره مند شود.