ارتباط در مفهوم عام خود، مجموعه­ پیچیده و سازمان یافته­ای است که جنبه­های انسانی و تکنولوژیک آن از یکدیگر تفکیک ناپذیر است و ارتباطات شامل سیستمهای ارتباطی است که به بررسی ابزارهای ارتباطی می­پردازد و تأثیر استفاده از این ابزارها را در روابط انسانی مورد بحث قرار می­دهد. ارتباطات نقش فوق العاده مهم وبرجسته در زنده­گی انسانهای امروزی دارد. دنیای امروز بدون ارتباطات هیچ است وکمتر کسی را می­توان یافت که در زنده­گی فردی واجتماعی خویش متأثر از ارتباطات و روابط اجتماعی نباشد. در واقع ارتباطات جزء نیازهای اولیهء انسان است. انسان توسط ارتباطات می­تواند بسیاری از هنجارها و ارزشها را بیاموزد. ارتباطات سیاسی گونه­ای از ارتباطات اجتماعی انسانها است و به فرایندی گفته می­شود که بر اساس آن در جوامع دموکراتیک ، رهبران سیاسی نیز از طریق مجراهای ارتباطی، اطلاعات شهروندان را نسبت به امور دولت تأمین می­کنند و یا به عبارت دیگر، ارتباطات را زمانی سیاسی می­گویند که به فعالیت نهادهای تخصصی معینی که به منظور انتشار اطلاعات، ایده­ها، عقاید، نظرات ونگرشهایی که دربارهء امور دولت، بیان می­شوند، اطلاق شود.   افکارعمومی نیز فرایند پیچیده­ای است که از ترکیب وتلفیق دیدگاه­های فردی وگروهی در بافت فرهنگی یک جامعهء مشخص به دست می­آید. به عبارت دیگر، افکار عمومی به آن نوع افکاری گفته می­شود که براساس حوادث و اتفاقاتی که در جامعه رخ می­دهد، به صورت جو مسلط جامعه بر مردم تأثیر می­گذارد. در زمینهء نقش وتأثیر ارتباطات سیاسی در شکل گیری، جهت­دهی و رهبری افکار و عقاید عمومی تا کنون پژوهشهای گوناگون توسط دانشمندان صاحبنظر ومشهور صورت گرفته و نظریه­های گوناگونی ابراز شده است اما مهمترین اصل یادشده در تمامی این پژوهشها، این است که ارتباطات سیاسی توسط نخبگان سیاسی و از سوی دیگر عملکرد ظریف رسانه­ها می­تواند افکارعمومی را متأثر ساخته وآن را رهبری وهدایت نماید. قدرت بی­بدیل افکار عمومی، توسط گروه­ها ونخبگان سیاسی مضاعف گردیده و با اشاعه­ء این افکار ونظرها از سوی رسانه­ها قوت می­یابد.        2? مقدمه ای بر رابطه ارتباطات و سیاست در دوره معاصر، ارتباطات فعالیتهای مختلف اجتماعی، سیاسی، فرهنگی و اقتصادی را در بر می­گیرد و در این میان با پیچیده­تر شدن و گسترش جوامع، اهمیت ارتباطات در بعد سیاسی نیز روزافزون می­گردد تا حدی که باید گفت در شرایط فعلی ارتباطات مایه اصلی زندگی سیاسی است و بدون بهره­گیری از وسایل ارتباطی و رسانه­های گروهی نظام­های سیاسی قادر به نظم بخشیدن در جامعه و شریک ساختن مردم در زندگی سیاسی نیستند. همچنین اعضای جامعه برای ایفای نقش فعال، شرکت در انتخابات و ارتباط متقابل با سیاستمداران به رسانه های جمعی نیازمندند.  در ارتباط سیاسی آنچه اهمیت دارد تاثیر بر نگرش و رفتار است، ارتباط­گر سیاسی – که در این نوع ارتباط به طور عمده سیاستمداران هستند – سعی می کند با بهره­گیری از ابزارهای مختلف ارتباطی و کاربرد قوانین و تکنیک­های لازم بر مخاطب تاثیر گذارد و وی را همواره هماهنگ با برنامه­ها و ایده­های خود ساخته و با کسب نفوذ و جلب افکار و آرای عمومی مردم، موقعیت خود را تحکیم بخشیده و به گسترش دایره قدرت خود بپردازد. جامعه مجموعه­ای از افراد است که در محیطی مشترک زندگی می­کنند و نهادها، فعالیتها و منافع مشترکی دارند، اما اگر به هیچ ترتیبی با یکدیگر ارتباط برقرار نکنند، حتی نمی­توانند از منافع مشترک خود آگاه شوند؛ چه رسد به اینکه بخواهند اقدام مشترک هدفمندی انجام دهند. اغلب گفته می­شود که اساس سیاست مبتنی بر گفتگو است وگفتگو نماد ارتباط و تعامل اجتماعی میان افراد است. ارسطو خویشاوندی طبیعی سیاست و ارتباط را به رسمیت می شناسد و محل پیوند این دو حوزه را “علم بیان ” می­داند.  وی در “علم بیان ” خود اهمیت گفتگو و اشکال مختلف ارتباط اقناعی را به شکل منظمی تجزیه و تحلیل می­کند. از نظر او ارتباط یعنی “جستجوی کلیه امکانات برای اقناع ” و این عبارت امروزه هم محور اصلی ارتباط سیاسی را شکل می­دهد. بالغ بر دو هزار سال است که سیاست و ارتباط، همواره دست در دست یکدیگر امور گوناگون ازجمله حوزه سیاسی را زیر پوشش خویش داشته­اند، زیرا این دو قسمت­های ضروری طبیعت سرشت انسان را نشان می دهند. امروزه برخی پژوهشگران، ازجمله دیوید ال سوانسون ثابت کرده اند که ارتباطات سیاسی آشکارا از قلمروی تعریف شده اولیه و نهادی خود فراتر رفته است و پرسش­های مربوط به این رشته آنقدر توسعه یافته که نظریه های اقتصادی و مطالعات فرهنگی را نیز دربرگرفته است. همچنین بسیاری از پژوهشگران علوم انسانی، ارتباطات را نه تنها محور اصلی مبارزات سیاسی نوین بلکه اساس معرفت­شناسی آن می­دانند و عقیده دارند که بدون ارتباطات، مبارزه سیاسی آگاهانه ای صورت نمی­گیرد. با بهره­گیری از تعاریف و دیدگاه­هایی که پژوهشگران درخصوص ارتباط سیاسی ارایه داده اند می­توانیم بگوییم ارتباط سیاسی یعنی ارتباط هدفمند یا هدفدار درباره سیاست. که شامل موارد زیر است: همه شکل­های ارتباطی که برای کسب هدف­های معین زیر نظر سیاست­مداران و دیگر عاملان یا بازیگران سیاسی قرار دارند. همه شکل های ارتباطی درباره بازیگران سیاسی و فعالیت­های آنان مثل گزارش­های خبری، سرمقاله­ها و همه شکل­های مباحثه رسانه­ای که سیاست را دربرمی­گیرد.  همه شکل­های ارتباطی که افراد غیرسیاسی مانند رای دهنده­گان و نویسنده­گان روزنامه­ها برای بازیگران سیاسی ارسال می­کنند. 2-1? اجزای یک ارتباط سیاسی: هر ارتباطی از سه عنصر اساسی فرستنده، پیام و گیرنده تشکیل شده است. در ارتباط سیاسی نیز این عناصر عبارتند از: فرستنده یا پیام دهنده (بازیگران سیاسی، سازمانها و احزاب سیاسی)، وسیله یا ابزار ارتباطی (رسانه­ها) و پیام­گیرنده (شهروندان) پیام مورد نظر و واکنش و منظور خواسته شده از سوی پیام دهنده. پیام دهنده: هر فرد یا گروهی که به منظور تاثیرگذاری بر قدرت سیاسی و خط مشی دولت اقدام کند یک پیام­دهنده سیاسی است. انواع اصلی چنین پیام دهنده­گانی در جوامع سیاسی مدرن، احزاب و سازمانهای سیاسی هستند. همچنین روابط عمومی­های سازمان­های دولتی و غیردولتی نیز در پی تاثیرگذاری بر افکار عمومی جامعه­اند. پیام: پیام دهنده­گان فرآیند ارتباط و اقناع را با ارسال پیام آغاز می­کنند. هر پیامی از نمادهای مختلف کلمه، تصویر، صدا و حرکت دست و صورت و… تشکیل شده است و پیام دهنده­گان می­کوشند به یاری آنها افکار و آرا» خود را به ذهن دریافت کننده­گان مورد نظر منتقل کنند. گیرنده پیام: دریافت­کننده پیام فرد یا گروهی است که از پیام پیام دهنده آگاه می­شود چه مستقیم و چه غیرمستقیم. در این مورد (ارتباط سیاسی) به طور عمده منظور گستره جمعیتی جامعه یا شهروندان است. ابزار ارتباطی: پیام دهنده­گان ناگزیر باید از رسانه­ها استفاده کنند و راهی را برای انتقال پیام­هایشان به مخاطبان بیابند راه­های مختلفی ازجمله گفتگوی خصوصی و چهره به چهره برای انتقال پیام وجود دارد ازجمله مباحثات و گفتگوهای سیاسی. ولی در ارتباط سیاسی سروکار پیام دهنده­گان و کنشگران سیاسی عمدتاَ با رسانه­های گروهی و ارتباطات جمعی است تا بدین وسیله بتوانند بر مخاطبان گسترده تاثیرگذاری نمایند.   2-2? چیستی ارتباطات سیاسی ارتباطات سیاسی به معنای انتقال اطلاعات سیاسی از بخش‌های سیاسی به بخش‌های اجتماعی است و بر تعامل متقابل رسانه‌ها و سیاست­مداران تاکید دارد. بنابراین تعریف ارتباطات برای تمام جنبه‌های رفتار سیاسی و اجتماعی دارای اهمیت است. بدون ارتباط نه سیاست و نه جامعه نمی‌تواند وجود داشته باشد. ارتباط عنصر پویای نظام سیاسی است. «کارل دویچ» در مطالعات کلاسیک خود به نام «اعصاب حکومت» ارتباط را عنصر کانونی درک سیاسی می‌داند. مفهوم ارتباطات سیاسی در واقع نقش ارتباطات و رسانه در حوزه سیاست و قدرت است و به تعامل میان سیاستمدارن و رسانه‌ها می­پردازد. میکائیل شودسون در دایر?‌المعارف بین‌المللی علوم ارتباطات، با تأکید بر هدفدار بودن ارتباط می‌نویسد: «هر گونه انتقال پیام که موثر واقع شود و یا با هدف اثرگذاری بر توزیع یا کاربرد قدرت در جامعه اعمال گردد ارتباط سیاسی قلمداد می‌شود. از نظر وی هدف پیام‌دهنده ایجاد نوعی کنش در گیرنده پیام است که با دیدگاه ویندلشام نویسنده کتاب «ارتباطات و قدرت سیاسی» مشابهت دارد. به نوشته ویندلشام ارتباط سیاسی عبارت است از انتقال عمدی یک پیام سیاسی از یک فرستنده به گیرنده با هدف ایجاد تغییر در رفتار، گفتار و پندار مخاطب آن طور که فرستنده می‌خواهد. بر این دو تعریف یک ایراد عمده وارد است، مبنی بر اینکه وقتی ارتباطات حالت پارتیزانی و جهت‌دارداشته باشد، همان مفهوم تبلیغ سیاسی و پروپاگاندا را پیدا می‌کند. اما ویند لشام در پاسخ به این ایراد تصریح می‌کند که تفاوت ارتباط و تبلیغ علاوه بر اینکه به یک طرفه بودن یا دو طرفه بودن ارتباط و نوع مخاطبان آن مربوط می‌شود، به علاوه در ارتباط سیاسی فرستنده تلاش می‌کند تا با طرح مسایل بحث انگیزه دیدگاه­های متفاوت نسبت به موضوعات مشخص، در درازمدت بر گیرنده پیام تاثیر بگذارد. با توجه به اینکه اساس سیاست، گفتگو است و هدف گفتگو هم اقناع می‌باشد، می‌توان گفت که هدف ارتباطات سیاسی هم اقناع خواهد بود. ارتباطات سیاسی در بین عناصر ارتباط بیشتر روی پیام و تاثیر تاکید دارد، به عبارت دیگر محتوای سیاسی برای هدف تاثیرگذاری مورد نظر است یعنی ارتباط سیاسی یک ارتباط معطوف به سیاست است و هدف آن اقناع و تاثیر است.

دولت مهمترین و قدرتمندترین نهاد یا سازمان سیاسی در جامعه است و به دنبال ایجاد نظم از دو طریق 1ـ اعمال زور 2ـ اقناع، است. دولت سعی دارد که رسانه‌ها را در کنترل خود داشته باشد و بر افکار عمومی تاثیر بگذارد. احزاب عمدتاً گروه‌های تشکیلاتی هستند که حول یک ایدئولوژی یا باور سیاسی مشترک برای به دست­آوردن قدرت یا تاثیرگذاری بر فرآیند تصمیم­گیری سیاسی شکل می‌گیرند آنها از رسانه‌ها برای ترویج عقاید و برنامه‌های خود استفاده می‌کنند. گروه‌های صنفی عمدتاً به صورت ذاتی یا ماهیتی سیاسی نیستند و تشکیل آنها به علت منافع صنفی است، هرچند می‌توانند برای اهداف سیاسی فعالیت‌کنند مانند سازمان حمایت از مصرف‌کننده­گان ،سندیکاهای کارگری و انجمن­های صنفی مطبوعات، ایدئولوژی مشترکی ندارند. این گروه نیز از رسانه‌ها برای ارائه  و معرفی دیدگاه­های خود استفاده می‌کنند. گروه های فشار عموماً گروه‌های تک موضوعی هستند و برای بیان باورهای خودشان به اعلام مواضع می‌پردازند. این گروه‌ها لزوماً پایدار نیستند و تداوم ندارند، تنها درمواقع خاص فعالیت می‌کنند مانند راهپیمایی گروه های ضد جنگ یا اعتراض طرفداران محیط زیست و گروه‌های مدافع خلع سلاح، الزاماً ایدئولوژیک نیست بلکه تنها موضوعی آنها را به هم پیوند داده است. گروه­های تروریستی عمدتاً گروه­هایی هستند که قصد دارند از طریق رفتارهای خشونت­آمیز بر سیاست تاثیرگذارند. اهمیت رسانه برای آنها به حدی است که مثلاً بمب می­گذارند و بعد در تماس با یک رسانه مسئولیت بمبگذاری را می­پذیرند. استفاده شبکه القاعده از تلویزیون الجزیره مثال بارزی از این استفاده می تواند تلقی شود.   3?رسانه و گزینشگری رسانه‌ها از میان رویدادهای گوناگون اجتماعی، سیاسی، فرهنگی و غیره به انتخاب دست می‌زنند و آنهایی را پخش می‌کنند که اولاً از ارزش چیزی بالاتر برخوردار باشند و ثانیاً با سیاست‌های سازمان رسانه‌ای آنها تطبیق پیدا کند. ثالثاً آن رویدادها باید مطابق با موازین قانونی و چارچوب‌های سیاسی رایج و ایدئولوژی مستقر باشند.   3-1? رسانه‌ها و ساختن واقعیت رسانه‌ها سازنده واقعیت هستند، شهروندان و مخاطبان از طریق رسانه‌ها در جریان واقعیات رخ داده قرار می‌گیرند و تحلیل مخاطبان مطابق تحلیلی است که رسانه‌ها بازنمایی کرده‌اند، بدین­سان واقعیت رسانه‌ای شده الزاماً  واقعیت عینی بیرونی یکسان نیست و تحت تاثیر نحوه بازنمایی است. واقعیت‌هایی که رسانه‌ها می‌سازند به قول پست مدرنیست‌ها مجازی است یعنی سایه‌ها مهمتر از خود واقعیت می­شود و مخاطب از پشت عینک رسانه‌ها به واقعیت‌ها می‌نگرد.   3-2? رسانه‌یی شدن سیاست در عصر کنونی، رسانه‌ها کانونی‌ترین کانال‌های انتقال و دریافت پیام‌های سیاسی هستند به عبارتی سیاست رسانه‌ای شده است و ملاک ارزیابی و قضاوت افکار عمومی در مورد پیام‌های سیاسی همان درکی است که از رسانه‌ها پیدا کرده‌اند. روندهای تاثیرگذاری بر رسانه‌ای شدن سیاست: 1ـ گزینشی عمل کردن رسانه‌ها که دنیس مک کوئیل آن را تحت عنوان نظریه میانجی تشریح کرده است. 2ـ برجسته شدن کنشگران سیاسی توسط رسانه‌ه. 3ـ برجسته شدن موضوعات و رویدادهای سیاسی توسط رسانه‌ها . 4ـ‌ بازتاب منطق صنعت تجاری در منطق رسانه‌ها در حوزه سیاست، به طوری‌که کارگزاران تبلیغات سیاسی به دنبال فروش یک حزب یا فرد از طریق رأی هستند. 5ـ بروز و بازتاب رفتار کنشگران سیاسی براساس فنون و تکنیک‌های رسانه‌ای و تبلیغاتی. 6ـ بیان و موضع رسانه‌ها تحت عنوان موضع افکار عمومی. مانند: « نظر مردم را می‌پرسند که چرا عده‌ای به اموال عمومی آسیب‌ می‌رسانند.»   4? نظریه‌های ارتباطات سیاسی این نظریات در مورد تاثیر تبلیغات و پیام‌های سیاسی بر نگرش و رفتار شهروندان بحث می‌کنند و به سه دسته نظریه‌های تاثیر مطلق رسانه‌ها، نظریه‌های تاثیر محدود رسانه‌ها و نظریه‌های معتقد به تاثیر قدرتمند رسانه‌ها تقسیم می شوند: 4-1? نظریات معتقد به تاثیر مطلق رسانه‌ها در فاصله بین سال‌های جنگ اول و دوم جهانی نظریاتی مطرح شد که تاثیر مطلق رسانه‌ها را در حوزه نگرش و رفتار مورد توجه قرار داد. به اعتقاد این نظریات کنش و رفتار مخاطبان تابعی از محرک‌های رسانه‌ای است یعنی از طریق تبلیغات سیاسی می‌توان نگرش و رفتار مردم را تحت تاثیر قرار داد چون مخاطب یک عنصر منفعل است. نظریه تزریقی مصداق بارزی از نظریات معتقد به تاثیر مطلق رسانه‌ها است و مطابق آن اگر پیام آتشین و احساسی باشد و یکسری نهادها، کلیشه‌ها و شعارهای تبلیغاتی به طور مرتب از سوی رسانه‌ها تکرار شود، می‌تواند با تحریک احساسات و عواطف آثار دلخواه را بر جای بگذارد. نظریه تزریق هیچ اهمیتی بر زمینه‌های روانی و اجتماعی مخاطب و پارامترهای غیرارتباطی از قبیل سن، جنس و طبقه اجتماعی و … نمی‌دهد و ضمن ادعای تاثیرمطلق و سریع رسانه‌ها همه مخاطبان همسان را در نظر می‌گیرد. خواستگاه سیاسی و تاریخی نظریات تاثیر مطلق در جنگ جهانی اول و تبلیغات سیاسی رادیوهای طرفین درگیر در جنگ است. تبلیغات سیاسی رادیویی در جنگ جهانی اول بعدها به تز رساله دکترای “هارولد لاسول” تبدیل شد و الگوی معروف ارتباطی او (چه­کسی، چه می­گویدو….) با تاکید بر تاثیر ارائه گردید. خواستگاه تئوریک نظریات تاثیر مطلق هم نظریه رفتارگرایی یا محرک و پاسخ است که نظریه غالب روانشناسی در دهه 30 بود و مطابق آن رفتار های انسانی را تابعی از محرک های خارجی تصور می­کرد و انسان را به عروسکی مطابق با آزمایش معروف پائولوف می دانست. گوبلز وزیر تبلیغات هیتلر از جمله افرادی بود که تئوری تزریقی را به کار بست. به اعتقاد محققی به نام سرژ چاکوتین که بر روی شیوهای تبلیغات نازی ها در آلمان تحقیق کرده است، این تبلیغات در واقع تجاوز به روح و روان ملت آلمان بود که رفتار سیاسی آنها را تابعی از ماشین تبلیغات دولت می­کرد. مطابق اعتقاد گوبلز، اگر یک تبلیغ­گر بتواند غریزه غالب را بشناسد و آن را تحریک کند می­تواند پاسخ دلخواه را بگیرد. غریزه غالب بعد از جنگ جهانی اول احساس دشمنی و تنفر بود و گوبلز از این احساس با استفاده از سینما و رادیو بیشترین استفاده را کرد .هرچند در دوران هیتلر ارعاب هم وجود داشت و به قول “هانا آرنت” تبلیغات و ارعاب دو روی یک سکه هستند.   4-2?نظریات معتقد به تاثیرات محدود رسانه ها بعد از جنگ دوم جهانی نظریات جدیدی مانند “نظریات شناخت” در حوزه روانشناسی مطرح شد که به پردازش محرک­ها توسط انسان در دستگاه ذهنی اعتقاد داشت. “کارل هاولند” در دانشگاه “یل” آمریکا طبق تحقیقی مفهوم “پویایی روانی” را مطرح کرد؛ بدین مفهوم که انسان از لحاظ ذهنی از پویایی برخوردار است. بعد هم پژوهشی از سوی “کاتز”، “لازارسفلد” و “برلسون” با طرح این مسئله انجام گرفت که: “آیا مردم تحت تاثیر تبلیغات سیاسی هستند؟” نتیجه این تحقیق هم بر نادرستی باور خوش­بینانه در مورد تاثیر مطلق رسانه­ها تاکید داشت و طرح مباحثی از قبیل آنکه مردم در میان اخبار گزینش می­کنند و عمدتاً پیام­هایی را انتخاب می­نمایند که با عقاید و باورهایشان سازگار باشد. مک لوهان: اگر در دوران هیتلر تلویزیون وجود داشت و چهره او را نشان می­داد، هیتلر هیچگاه به آن اندازه تاثیر نمی­گذاشت و ابهت نداشت. پوپر می­گوید ذهن ما مثل یک نقاش است و نه دوربین عکاسی . از جمله نظریاتی که در این دوران تا اواخر سالهای دهه 60 میلادی مطرح شد می­توان به الگوی نشر نوآوری های “راجرز” اشاره کرد که برخلاف نظریات “لرنر” که به “نوگرایی” و مهاجرت از روستا به شهر اعتقاد داشت، “راجرز” به “نوآوری” اشاره کرد و توصیه نمود که امکانات کافی برای مدرن شدن به روستائیان داده شود. به اعتقاد او برای قابل پذیرش کردن نوآوری هم رهبران افکار بیشترین نقش را دارند و اگر بتوان به نوعی رهبران افکار را برای این پذیرش قانع کرد می­توان نسبت به پذیرش نوآوری امیدوار بود. تحت تاثیر همین مسائل هم الگوی دو مرحله­ای جریان ارتباطات مطرح شد. همچنین نظریه استحکام یا تاثیر محدود هم در این مرحله قابل طرح است که مطابق آن مخاطب فعال است، پارامترهای غیر ارتباطی اهمیت فوق العاده دارند و تاثیر عمده رسانه­ها در استحکام و تقویت باورها و عقاید موجود است و نمی­توانند نگرش مردم را تغییر دهند. 4-3? نظریات معتقد به تاثیر قدرتمند رسانه­ها از اواخر دهه 60 و اوایل دهه 70 ، با رشد و فراگیر شدن تلویزیون و همچنین طرح نظریات مارکسیستی چپ مثل مکتب فرانکفورت که معتقد بودند رسانه­ها در کشورهای غربی ابزار مشروعیت بخش نظم سیاسی حاکم و توجیه­گر وضع موجود هستند، نظریات جدیدی مطرح شد که معتقد به تاثیر قدرتمند رسانه ها بودند. از جمله نظریات مهم این دوره هم می­توان به نظریه برجسته سازی اشاره کرد که توسط “شاو” و “مک کامب” با تحقیق در انتخابات ریاست جمهوری آمریکا در سال 1968 انجام گرفت و معتقد بود رسانه­ها موضوع را بزرگ می­کنند و باعث می­شوند موضوعات در نظر مردم برجسته شوند. این سخن معروف “برناردکوهن” راجع به مطبوعات تصویری کامل از نظریه برجسته سازی است:” ممکن است در بیشتر اوقات توفیق در گفتن اینکه مردم چگونه فکر کنند نباشد، اما به طرز خیره کننده ای در گفتن اینکه خواننده­گان راجع به چه موضوعی فکر کنند موفقیت وجود دارد.” از دیگر تحقیقات این دوران می­توان به پروژه تحقیقاتی “گربنر” در ارتباط با پروژه تحقیقاتی شاخص­های فرهنگی در آمریکای دهه 60 برای بررسی تاثیر برنامه­های تلویزیونی بر مردم اشاره کرد که منجر به نظریه کاشت در تفسیر برنامه­های خشونت آمیز تلویزیون گردید. از جمله نظریات مطرح شده در مورد خشونت می توان به نظریات “یادگیری اجتماعی” و “حساسیت زدایی” اشاره کرد که توسط گربنر هم مورد بررسی قرار گرفت و در نهایت منجر به تفسیر گربنر از پخش این برنامه­ها در نظریه کاشت شد که مطابق این نظریه پخش برنامه­های خشونت­آمیز در تلویزیون باعث ایجاد ترس و نگرانی در مخاطب می­شود، چون کسانی که برنامه­های تلویزیونی را زیاد تماشا می­کنند، به دلیل خشونت موجود در این برنامه­ها دنیا را بسیار ناامن تر از آن تصور می­کنند که واقعاً هست.